Εξοργιστική η εικόνα όσων φλυαρούν -
πολιτικών ή δημοσιογράφων - για την οικονομική κατάσταση του Έλληνα
πολίτη, εκτοξεύοντας καθημερινά απίστευτες ανοησίες με επιχειρήματα
παιδαριώδη για ό,τι πραγματικά βιώνει η μεγάλη πλειονότητα των
συμπατριωτών μας στην καθημερινότητά της.
Επιστρέφοντας από τις παραλίες ή τα κέντρα διασκέδασης αποκομίζουν εύκολα το συμπέρασμα - κρίνοντας προφανώς από το πορτοφόλι τους - ότι η κοινωνία έχει ακόμα λίπος και ευημερεί. Το έχω ακούσει αρκετές φορές, έκπληκτος τόσο από την ανοησία και την ελαφρότητα των συγκεκριμένων… εμπειρογνωμόνων όσο και από την τερατώδη άγνοιά τους για ό,τι πραγματικά συμβαίνει.
Υποθέτω πως τα συγκεκριμένα άτομα δεν έχουν μπει ποτέ στην οδυνηρή διαδικασία να μείνουν σε σπίτι χωρίς ρεύμα, να μαγειρέψουν με υλικά που μάζεψαν από τα σκουπίδια της λαϊκής, να… απολαύσουν το γεύμα ή τον καφέ που ετοίμασαν από το προηγούμενο βράδυ σε κάποια γωνιά του χώρου εργασίας τους, να διασκεδάσουν προσθέτοντας νερό στο άδειο ποτήρι του μοναδικού ποτού που είχαν τη δυνατότητα να παραγγείλουν.
Δεν ανατρέχω καν σε περιπτώσεις απόλυτης ένδειας και φτώχειας τρομακτικής, με τους συνανθρώπους μας να κοιμούνται παγωμένοι σε ερείπια ή κάποιο πεζοδρόμιο, να γευματίζουν ή να δειπνούν με αποφάγια που ανακάλυψαν στους κάδους των σκουπιδιών και να μεταφέρονται λιπόθυμοι - για να μην πω ημιθανείς - σε νοσοκομεία, επειδή δεν είχαν καμία δυνατότητα περίθαλψης, οικονομικής ή ασφαλιστικής.
Είναι αλήθεια ότι η καθημερινή επαφή με τον ανθρώπινο πόνο μπορεί να δημιουργήσει φαινόμενα μιθριδατισμού, όπου οι άνθρωποι ταυτίζονται με την αθλιότητα και δεν αισθάνονται τη μυρωδιά της. Κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί και με το ακριβότερο άρωμα, που το αντιλαμβάνονται όλοι οι άλλοι εκτός από τον φορέα του.
Ό,τι δεν έχουμε τη δυνατότητα να διαπιστώσουμε διά της οσμής οφείλουμε να το αναζητήσουμε με τις υπόλοιπες αισθήσεις μας.
Αποτελεί χρέος κάθε κοινωνικού όντος να μη συνηθίζει στο άρωμα του βόθρου.
Μάκης Τριανταφυλλόπουλος
Επιστρέφοντας από τις παραλίες ή τα κέντρα διασκέδασης αποκομίζουν εύκολα το συμπέρασμα - κρίνοντας προφανώς από το πορτοφόλι τους - ότι η κοινωνία έχει ακόμα λίπος και ευημερεί. Το έχω ακούσει αρκετές φορές, έκπληκτος τόσο από την ανοησία και την ελαφρότητα των συγκεκριμένων… εμπειρογνωμόνων όσο και από την τερατώδη άγνοιά τους για ό,τι πραγματικά συμβαίνει.
Υποθέτω πως τα συγκεκριμένα άτομα δεν έχουν μπει ποτέ στην οδυνηρή διαδικασία να μείνουν σε σπίτι χωρίς ρεύμα, να μαγειρέψουν με υλικά που μάζεψαν από τα σκουπίδια της λαϊκής, να… απολαύσουν το γεύμα ή τον καφέ που ετοίμασαν από το προηγούμενο βράδυ σε κάποια γωνιά του χώρου εργασίας τους, να διασκεδάσουν προσθέτοντας νερό στο άδειο ποτήρι του μοναδικού ποτού που είχαν τη δυνατότητα να παραγγείλουν.
Δεν ανατρέχω καν σε περιπτώσεις απόλυτης ένδειας και φτώχειας τρομακτικής, με τους συνανθρώπους μας να κοιμούνται παγωμένοι σε ερείπια ή κάποιο πεζοδρόμιο, να γευματίζουν ή να δειπνούν με αποφάγια που ανακάλυψαν στους κάδους των σκουπιδιών και να μεταφέρονται λιπόθυμοι - για να μην πω ημιθανείς - σε νοσοκομεία, επειδή δεν είχαν καμία δυνατότητα περίθαλψης, οικονομικής ή ασφαλιστικής.
Είναι αλήθεια ότι η καθημερινή επαφή με τον ανθρώπινο πόνο μπορεί να δημιουργήσει φαινόμενα μιθριδατισμού, όπου οι άνθρωποι ταυτίζονται με την αθλιότητα και δεν αισθάνονται τη μυρωδιά της. Κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί και με το ακριβότερο άρωμα, που το αντιλαμβάνονται όλοι οι άλλοι εκτός από τον φορέα του.
Ό,τι δεν έχουμε τη δυνατότητα να διαπιστώσουμε διά της οσμής οφείλουμε να το αναζητήσουμε με τις υπόλοιπες αισθήσεις μας.
Αποτελεί χρέος κάθε κοινωνικού όντος να μη συνηθίζει στο άρωμα του βόθρου.
Μάκης Τριανταφυλλόπουλος
ΠΗΓΗ. http://harryklynn.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου