Ο ευρωπαϊκός απόλυτος εκφυλισμός…

Γραφει ο Βασίλης Δημ. Χασιώτης

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, λίγο πριν το θάνατό του, συνομιλεί με τον Τάκη Λαμπρία, στον οποίο λέγει : «Σου έχω πει από πολύν καιρό και το επαναλαμβάνω : Δεν πάει καλά η Ευρώπη!… Έχει χάσει τον δυναμισμό της, την πίστη στον εαυτό της. Της έλειψε η θέληση για μια πραγματική πολιτική ένωση. Την ένωση που θα την καθιστούσε ικανή να διαδραματίσει σπουδαίο ρόλο σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Προς το συμφέρον όλου του κόσμου. Κατατρίβεται με πολλά και αποφεύγει το βασικό : να διαμορφώσει στερεούς θεσμούς που 
θα υπηρετούν το μεγάλο όραμα. Έχασε τις ευκαιρίες που της παρουσιάστηκαν. Όσο εξαπλώνεται χωρίς στερεά θεμέλια, τόσο αδυνατίζει και παραπαίει. Και ρωτώ : Πού βλέπεις σήμερα ηγέτες εμπνευσμένους από την Ευρωπαϊκή Ιδέα, έτοιμους να αγωνισθούν με συνέπεια για την πραγμάτωσή της;…»

Τάκης Λαμπρίας : Καραμανλής ο Φίλος, εκδ. ΤΟ ΒΗΜΑ, Αθήνα, 2010, σελ. 25

Σημειώνει ο Géré : «Στη διάρκεια της ιστορίας, σπανίζουν οι αθώοι λαοί και τα κράτη. Αυτό είναι ένα σοβαρό μάθημα ταπεινότητας για όποιον διεκδικεί να γίνει πρότυπο».

François Géré : Η νέα γεωπολιτική, εκδ. Κασταλία, (ειδική έκδοση για την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ), Αθήνα, 2007, σελ. 42

Το Ευρωπαϊκό Όραμα, η Ευρωπαϊκή Ιδέα, πέρα από κάθε τυχόν άλλη σκοπιμότητα της εποχής που διαμορφώνονταν και διατυπώνονταν, εδώ και 60 περίπου χρόνια (και εν σπέρματι ακόμα παλιότερα), ενσωμάτωνε σε κάθε περίπτωση τη ΘΕΜΕΛΙΩΔΗ ΑΞΙΑ της ΙΣΟΤΙΜΗΣ και ΙΣΟΝΟΜΗΣ συνύπαρξης των εθνών και λαών της Ευρώπης, στα πλαίσια του επίσης θεμελιώδους στόχου της ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΤΗΣ ΕΝΟΠΟΙΗΣΗΣ, ώστε να έχει νόημα η κάθε «κοινότητα» (οικονομική, αγορών, νομισματική, κ.λπ.) που επί μέρους αναπτύσσονταν.

Σήμερα ζούμε τον ΑΠΟΛΥΤΟ ΕΚΦΥΛΙΣΜΟ εκείνου του Οράματος, εκείνης της Ιδέας. Στη θέση τής ΜΙΑΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΚΡΑΤΙΚΗΣ ΟΝΤΟΤΗΤΑΣ, που θάπρεπρε ήδη να έχει συντελεστεί ως γεγονός δεκαετίες τώρα, αν πράγματι υπήρχε αληθής βούληση προς αυτόν τον όχι μόνο θεμελιώδη στόχο, μα και τον sine qua non όρο κάθε άλλης «επιμέρους ενοποιητικής» πρωτοβουλίας (π.χ. οικονομική, νομισματική κ.λπ.), προωθείται κατά τον πλέον επίσημο πια τρόπο και στα πιο επίσημα όργανα, Η ΕΥΡΩΠΗ ΤΩΝ ΔΙΑΙΡΗΜΕΝΩΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΩΝ, η ΕΥΡΩΠΗ ΤΟΥ ΔΟΥΝΑΙ ΚΑΙ ΛΑΒΕΙΝ στη πιο χυδαία τοκογλυφική της έκδοση, η Ευρώπη των λογιστικών καταστίχων. Η Ευρώπη Ανώνυμη Εταιρεία, όπου ο κάθε οικονομικά ισχυρός μέτοχος, δρα στη καλύτερη περίπτωση ως ο μέτοχος που επιδιώκει παράλληλα να κατέχει και τη θέση του προέδρου και διευθύνοντος συμβούλου της εταιρείας, στη δε χειρότερη περίπτωση, (που είναι αυτή που βιώνουμε), ως ο μέτοχος που «μαζεύει» φανερά ή κρυφά τα μετοχικά χαρτοφυλάκια των υπολοίπων, των ασθενέστερων κατ’ αρχήν, αλλά η βουλιμία του είναι τόσο εμφανής ώστε είναι εξίσου εμφανής η επιθυμία του να καταβροχθίσει τους πάντες, και τελικώς να μεταβάλλει την εταιρεία σε προσωπικό του φέουδο, με απεριόριστο έλεγχο.

Είναι αυτή η Ευρώπη του Μεγάλου Ευρωπαϊκού Οράματος; Σκεφθείτε : η Ευρώπη του σήμερα, όπου ο Κεντρικός Τραπεζίτης της έχει ΙΣΟΔΥΝΑΜΟ λόγο με τον («πολιτικό») λόγο των Ευρωπαίων πολιτικών «ηγετών» (αν όχι και ισχυρότερο για την πλειοψηφία από δαύτους), είναι ένα γεγονός που υποδηλώνει πολλά, και ένα ενδεικτικό ερώτημα που τίθεται είναι : Γιατί να στερείται τέτοιου ισχυρού παρεμβατικού προνομίου π.χ. ένας επικεφαλής των ενωμένων συνδικάτων εργαζομένων της Ευρώπης, ή ένας επικεφαλής των ενωμένων εμποροβιομηχανικών και βιοτεχνικών επιμελητηρίων της Ευρώπης; Σε ό,τι με αφορά, η σημειολογία και η απάντηση στο ερώτημα είναι προφανής. Διότι αυτή η Ευρώπη ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ ΕΝΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΟΙΚΟΔΟΜΗΜΑ, ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΜΟΡΦΩΜΑ, ΠΟΥ ΚΡΥΒΕΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΓΟΡΑΙΑ ΤΗΣ ΜΟΡΦΗ, ΕΞ ΟΥ ΚΑΙ Η ΝΕΑ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ «ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ», ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΗΣ «ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ».

Τελειώνω το σύντομο αυτό σημείωμά μου, ελπίζοντας να μη σας έχω διακόψει από κάποια σημαντική ασχολία, όπως το γεγονός ότι ο ελληνικός λαός με τα «προβλήματά» του, ανάγκαζε ευρωπαίους αξιωματούχους πρώτης γραμμής, κατά δήλωσή τους, (θυμάστε;), να χάνουν τους αγαπημένους τους ποδοσφαιρικούς αγώνες, διότι είχαν να ασχοληθούν με τούτον εδώ, τον ελληνικό λαό, με το συμπάθειο… Ως Έλληνας, τότε διέπραξα μια αγένεια την οποία σπεύδω να διορθώσω αναδρομικά : τους ζητώ ταπεινά συγγνώμη.

Τίποτα δεν εκπλήσσει πλέον στο νεκραναστημένο μεσαιωνικό ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Με μια διαφορά, ότι πλέον τα «φέουδα» δεν έχουν κύριο σημείο αναφοράς τη γη, μα κυρίως το κεφάλαιο. Κατά τα λοιπά, στην νεομεσαιωνική Ευρώπη, μπορεί να μη διαθέτουμε πολιτική, διαθέτουμε όμως αγορές. Συνεπώς, δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι διαθέτουμε αγοραίες και οικονομικές ηγεσίες, αλλά ανύπαρκτες πολιτικές ηγεσίες, πλην μιας, που αποτελεί τον αναγκαίο πολιτικό παραστάτη των αγοραίων και οικονομικών ηγεσιών, μιας ΚΑΙ ΑΚΟΜΑ, υπάρχουν Κράτη με κυβερνήσεις και λαούς, υπάρχουν αυτές οι καταραμένες «δημοκρατικές διαδικασίες» όπως π.χ. οι εκλογές που μονάχα ζημιά κάνουν στα «καλά επενδυτικά και αγοραία κλίματα» και που με τις «ανορθολογικές» τους επιλογές, των λαών δηλαδή, πολλές φορές δημιουργούνται ανησυχίες στις αγορές, αλλά, σταδιακά πλην γοργά, όταν η ΝΕΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ θα πάρει τη θέση της πάλαι ποτέ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ, τότε, πολλά πράγματα θα «εξορθολογιστούν», είμαι κάτι παραπάνω από βέβαιος γι’ αυτό, όσο αυτή η αρρώστια μας κυβερνά.

Αλλά, κι αυτή είναι η ελπίδα σε ό,τι με αφορά, θα ήταν αρκετή, μια σθεναρή ΠΟΛΤΙΚΗ ΗΓΕΣΙΑ, προσανατολισμένη στα πολιτικά οράματα που ίσχυσαν στο ξεκίνημα του ευρωπαϊκού πειράματος, για να υποχρεώσει τις «αγορές» να περιοριστούν στα αγοραία τους καθήκοντα και δραστηριότητες, όπως αυτές τίθενται ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΗΓΕΣΕΙΣ, ΠΟΥ ΜΕ ΤΗ ΣΕΙΡΑ ΤΟΥΣ ΥΛΟΠΟΙΟΥΝ ΤΙΣ ΕΝΤΟΛΕΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΤΟΥΣ.

Όπως έχω ξαναγράψει, «αγορές» χωρίς κοινωνίες δεν μπορούν να υπάρξουν ΟΥΤΕ ΓΙΑ ΜΙΑ ΜΕΡΑ, ενώ μια κοινωνία, εν ανάγκη και υπό καθεστώς πρωτόγονης οικονομίας και ανταλλαγής, μπορεί να υπάρξει, έστω για μικρό χρονικό διάστημα έως ότου οι «αγορές» «επανακοινωνικοποιηθούν», όπως π.χ. συνέβη σε περιόδους κατοχικές (π.χ. στην Ελλάδα στη περίοδο της γερμανικής Κατοχής, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ, τα πρώτα 2-3 χρόνια μετά την ήττα της στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο) όπου ουσιαστικά, πράγματι η οικονομία και η «αγορά» θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν σχεδόν «πρωτόγονες», με έντονη χρήση του αντιπραγματισμού στις συναλλαγές.

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ στην Ευρώπη βρίσκεται σε βαθύ κώμα.

Αυτό που αποκαλούμε συμβατικά «ΠΟΛΙΤΙΚΗ» στην Ευρώπη, είναι μια κατάντια.

Ιδού το διακύβευμα για όσους ακόμα θέλουν να λένε ότι επιδιώκουν μια ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ!

ΠΗΓΗ.http://olympia.gr